ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ, 1987-09-01

} { Οταν μᾶνει κι όσο μένει ενωμένη η κληµατόβερ- γα µε το κλήµα, και θάλλει και καρποφορεἰ. Σαν αποκοπεί ξηραίνεται και αχρηστεύεται. Αυτή τη ζωτικἠ σχὲση µας µετο Χριστό, την Ἑκ- κλησία Του, παριστάνει ολόγοςτου Κυρίου «Εγώ ειμἰ η ἄμπελος...» (ωάν.ιε΄, 1-2) και αυτἠ τάξαμε σκοπὀ μας να νοιώσομε βαθύτερα και να βιώσομε πιο σω- στά στη φετινή Κατασκἠνωσή µας. Αυτή Κοινωνία µας µετο Χριστόθαμας βοηθή- σεινα βγούμε ἔξω απὀτα ὁριατου εγωϊσμού µας, να ξεπεράσουμε τον ατομισμόὀ µας, να συνδεθούµε µε τους ἄλλους και να τους δούμε σαν αδελφούς µας, μέλη κι αυτούς της οικογένειαςτου Χριστού, της Εκ- κλησίας. Το δρόµο µαςτον ορίζει το Ευαγγξλιο. Και µπρο- στά και μαζί µε µας βαδίζουν οι Απόστολοι, οι ΝΙάρ- τυρες, και πάντες οι ᾿ Αγιοι, κι όλοι εκείνοι που αφο- σιώθηκαν στο Χριστό. Εμπρός, λοιπόν. Αδελφικά ας ενώσουμετα χξρια και ας γίνοµε µια ψυχἠ και µια καρδιά. Η πρόσκληση εἶναι ανοικτἠ για όλους. Είναι προνόμιο να εἶμαστε μἔλη και κοινωνοΐτου Σώματος του Χριστού και μέτοχοι των ανεκτίµητων δωρεών Του. Το πιο πάνω απὀ- σπασµα αποτελεὶ τον στους νξους, ταυτόὸ- χρονα ὅμως αποτξέλε- σε τη βάση για την προαογµμάτωσητου στὸ- σκηνωτικού Δελτίου, Χου που ορίστηκε που δόθηκε Φξἔτος στην Κατασκήνωση. ---ᾱ-ᾱ-ᾱ Αδιάπτωτο, συ- κἡς του καρδιάς και νεχές και ἔμπρακτο ταυτόχρονα συμβάλ- εἶναι το ενδιαφξρον Ἆει ουσιαστικά, ὦστε του Μακαριωτάτου. Η παρουσὶἰα του ανἁ- µεσα στουςνέουςσυ- νιστὰ κατάθεση της μαρτυρῖας της πατρι- πρόλογο του Κατα- να αισθανθούν οι νξοι µας εντονότερη την παρουσία της Εκκλη- σίας κοντά τους. ΣΤΙγµΙότυπο απὀ την ἄφιξη της Α.Μ. του Αρχιεπισκόπου κ.κ. Χρυσοστόμου στην Κατασκήνωση. Οἱ ᾿ Αγιοι µας δεῖ- Χνουν το ὀρόμο και τον τρόπο της βίωσης της Κοινωνίας Χρι- στού. Γι΄ αυτὸ κι εμείς Φέτος, δώσαμε στις ομάδες µας ονόματα Αγίων, ὡὧστε να παὶἰρ- νοµε διδάγματα απὀ τη ζωή τους και δύνα- µη απὀ τις προσευχές τους. ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΕλΛΟΝ λΙΡΙ 1187 ΕΛΤΗ(ΕΗΝΩΘΗ ἈρΡρένῶν 'ΗΠου ΝΙµοΛΠυν (τε[Ησ Ο ναός εἶναι το κορύφωμα της ὅλης προσπάθειας µας. Στο χώρο τούτο γινόμα- στε ἕνας ἀνθρωπος, µια καρδιά, «ομόψυ- Χοι» και κατορθώνου- µε τη σωστὴ λειτουρ- γικἠ σχέση µε τον εαυτό µας, τον πλησίἰ- ον µαςκαιτο Θεό µας. Και ακριβώς αυτή η λειτουργικότητα ὀΐνει τις διαστάσεις και το πλήρωμα της Κοινω- νίας του Χριστού. ΕΠ λατρευτική ζωή αποτελεί] τη βάση κα! Το θεμελιακὸ ὁρο της Κοινωνίας µας µε Το Χριστό. Οι ρίζες µας, η ταυτότητα µας, η εθνικἠ µας συνείδη- ση, συνιστοῦὺν τον ακατάλυτο ὁρο επι- βίωσης, αντοχἠς και νίκης στον αγώναπου διεξάγοµε. Και, αλοἰ- μονο, αν οι νξοι δια- μορφώσουν διαβρω- µένη εθνικάἁ συνείΐδη- ση! «Χαίρε ω Χαίρε λευτερ!ά...» Τραγουδοὺν οΟ/ νἐοι κατά την ἐἔπαρση της σημαίας. Εἶναι βασικὀ να μάθουν οι νξοι στο παιγνίδι να συνεργά- ζονται, να ανἔχονται και προπαντός να πι- στεψουν ὅτι µε το παιγνίδι Ψψυχαγω- γούνται και ολοκλη- ρώνουν την προσω- πικότητα τους. Το παιγν]ό! ασκείτο σηµαν- τικὸ ρόλο του στο µεγάλο θἐµα της αγωγἠς Ελεύθερα και αβίαστα θέτουν τα ερωτημµατικἁ και τους προβληματισμούς τους και ὄξχονται τις σωστὲς απαντήσεις, που δηλώνουν τον απόλυτο συντα!ιρια- σµότης επιστήµης και της πἰστης, Προβλ ἡματα και απορίες σε θἐµατα που τους απασχολούν συζητοῦν οἱ νέο! µας στην Κατασκήνωση µετον καθηγητἠ της 'Ψυχιατρικῆς, Δρα Παὐλο Κυμίση. μ-μ-ᾱ--ᾱ--- δν) ο οἢ ΙΟΥΛΙΟΣ-- ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 1987 ιυσσικ «Αγωνίζρυ τον καλόν αγώνα.» (ΑΔ τμ στ 1ϐ) ΕΤΟΣ ΣΤ -- ΦΥΛΛΟ 53 «ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥ» Εύστοχα ονομά- στηκε η Φετινἠ κα- τασκήνωση αρρξ- νων της Ιεράς Αρχι- επισκοπής «Κοινω- νία Χριστού». Επι- τυχημένο ἦταν και το σχετικό τυπωμὲ- νο δελτίο, που δό- θηκε στους Κατα- σκηνωτές και που στις σελίδες του κείµενα και εικόνες ἔδιναν αναλυτικά τις διαστάσεις της ἔννοιας του συνθἠ- µατος,. Η προσέγγιση του ονόματος τού- του, τόσο η γνω- στικἠ ὁσο και η βι- ὠματική, στη διάρ- κεια της Κατασκή- νωσης, απβλεπε στο να καλλιεργή- σει στους νέους µας τη συνεϊδηση της κοινωνίας µετο Χριστό, που εδρά- ζεται και απορρεει απὀ την ιδιότητά µας ὡς Χριστιανών και βρίσκει το πλἠ- ρωμά της µεσα στην Εκκλησία. Είμαστε Χρι- στιανοὶ, µέλη της Εκκλησίας. Κιόμως οὗὖτε των καθηκὀόν- των µας ἔχομε επἰ- γνωση αλλ οὗτε και των προνομῖων που µας προσφξ- ρονται προσπαθή- σαµμε να κατανοή- σουμε. Σήµερα πολλοί μιλούν για αγάπη, δικαιοσύνη, αδελ- Φότητα, ειρήνη. Κι όσο πιο πολύ γίνε- ται λόγος γι αυτές τις αλήθειες τόσο πιο πολύ αυτές Φαΐνονται ἀπια- στες. Καιτο ερώτημα - πρόβλημα εἶναι και παραμένει: Πώς οι αλήθειες αυτές γίνονται πραγµατι- κότητα στη ζωή μας Και εφόσο η δίψα γιατις αλήθει- ες αυτἒς εἶναι γεγο- νός, τούτο Θα πει πωςκαιη απὀκτησή τους εἶναι εἶναι εφικτἠή αλλά και µε τη Φύση µας συν- ταιριασμένες. Γιατί, αν ἦταν κάτι άσχετο µε µας, τότε, γιατὶ αυτός οπὀθοςκαιη εκζήτηση ᾿Ετσιπρέἔπεινα αναζητήσουμε σωστούς τρόπους απὀκτησης και βἰ- ωὠσηςτων αληθειών αυτών. Στις συντα- γὲς που δίνονται και σήμερα καιπου δεν ἔχουν αποτέ- λεσμα, μπορούμε και πρεπει να ἔχου- µε εμπιστοσύνη Και σ᾿ αυτές τις συνταγές δεν οφεἰ- λεται το παναθρὠ- πινο ὁράμα Πού επομένως βρίσκεται η απάἀν- τηση στην ανθρώὠ- πινη αγωνία Ας µην ανατρξ- Χουμε κι εμείς εδώ σε δύσκολες ἔννοι- ες κι ας µη περιπἰ- πτοµε στην πολυ- λογία. Η απάντηση ὃεν εἶναι δύσκολη. Εἶναι απλἠ και σα- Φής, και συνάμα κατανοητή: Στο Χριστὸ που εἶναι η κεφαλή της Εκκλη- σίας και που οι ἄν- θρωποι καλούνται µε το Βάπτισμα να γίνουν µέλη του Σὠματὸς του βρἰ- σκεται η απάντηση. Αν σταθούμε για µια στιγµἠ και πε- ρισυλλέξοµε στον εαυτὀ µας τη ὀδύνα- µη της αλήθειας αυτής, τότε ἄνετα και εὖκολα θα δοῦ- µεποια εἶναι η θέση µας ὡς προσώπων µέσα στον κόσμο αυτό, ποιες πρέπει να εἶναι οι σχξσεις μας µετους συναν- θρώπους µας αλλά και ποια εἶναι τελι- κά η διάσταση της ζωής µας. Σαν εχω τη γνώση, στην πληρότητάἁ της, της ιδιὀτητἁάς µου ως μέ- λους της Εκκλησἰ- ας, τότε η κοινωνία µου µετους άλλους δε μπορεῖ και δεν πρέπει να παρου- σιᾶζει προβλήμα- τα, γιατὶ ταυτόχρο- να λειτουργούν σωστά και οι σχέ- σεις µου µε τον εαυτὀ µου. Αναμ- Φίβολα τα πολύ- πλοκα των προ- βλημάτων, που γεννούνται στην ανθρώπινη κοινω- νία, και η ὁυσαρμο- νία στις σχξἒσεις των ανθρώπων αποτελούν αντανά- Συνέχεια στη σελ. 2 Οι πρὠτες μερες του Αυγούστου καταυγάζονται κυριολεκτικά απὀ το Φως της Μεταμόρφωσης του Χριστού. Δεσπόζει η Δε- σποτικἠ αυτὴ γιορτὴ µέσα στο καλοκαίρι, προτρἔπον- τας ὅλους µας, ὅπως «την κρείτονα αλλοιωθώμεν αλλοίωσιν» και «φωτ] προσλάβωμεν φως». Κυρίαρχο στη Γιορτή καιτην υμνολογία της εἶναι το στοιχείο του Φωτός, που ἔλαμψε πάνω στο Θαβώρ, και η υπέρβαση της αισθη- τικής µας αντίληψης. Με µια εντυπωσιακἠ ομογνωμία οι Πατέρες διδά- σκουν ὅτι το φως του Θα- βὼρ, λαμπρότερο κι απ᾿ αυτό τον ἠλιο, δεν εἶναι υλικό, κτιστὀ Φως, αλλά το πνευµατικὀ και ἁκτιστο Φωςτης Θεότητας, Αυτότο Φως πάντα συνυωπἠήρχε το σαρκωμένο Λόγο του Θε- οὗ. Τώρα απλὠς«αποκαλύ- ΠπΤΕΤΩ» στους «προκρί- τους» των μαθητών και μά- λιστα όχι στη συνολικότητά του, αλλά µόνο στο ποσο- στὸ που ἔχουν τη δυνατό- τητα να το αντιληφθούν - «καθώς ἠδύναντο»-. Εἶναι «νοητὸν», «υπερφανές», «υπεροῦσιον», «απρόσι- τον», «θείον Φως». Πρὸ- κειτα! για τη «σελασφόὁρον θείαν αἰγλην», για «θεἰκἠς αυγής χαρακτήρα», για «βολίδας θεότητος», ὀπως το αποκαλούν οἱ θεόπνει- στοι υμνογράφοι. Ανακεφαλαιώνοντας 2 έΙα ὃς ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ τν ΡΗ Κοραή 20-26, Λ/σία «Εν τω Φανέντι φωτ] Σου» } Ἡ ΡΙΕΤᾶ τη μεχρι την εποχή του πα- τερικἠ παράδοση ο ἁγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, επι- μἒνει πως το Φως του Θα- βώρ εἶναι ταυτόσημο µετις άκτιστες ενέργειες του Θε- οὗ. Σαν τἔτοια ἄκτιστη ενέργεια του Θεού το ἀρ- ρητον αὐτὸ Φως μετἔχεται (κατά µμέτρον) κι απὀ τους ανθρώπους - οι οποῖοι γΙ᾿ αυτό το σκοπὀ αγνίζουν τους εαυτούς τους - και µε- μόρφωεις ρἶζεται αμερίστως. ᾿Οσοι δεν αξιώθηκαν να ὅουν το θείο Φως, τελούν ακόµη «υπό τον προ Της Χάρπος νόμον, ὁοῦλο! κα! µαθη- ταί δούλων κα ακροστα{ νόμων και Τέκνα παιδ- σκης κα υ/οἶ σκότους». Για να κατοπτεύσουν το Φως αυτό οἱ τρεις Από- στολοι ανέβησαν «εις ὀρος υψηλόν». Στη συμβολική Ὁ . Ν ἡ τιμή 10 σεντ γλὠσσα αυτό σηµαϊἰνει πως µὀνο «οὗτο/ ὖψει Των αρετών ὁιαπρέψαντες» και «της ενθἐου ὁόξης αξιωθήσοντα». Μόνο σ᾿ αυτούςτο Πνεύματο Αγιο διανοίγει τους πνευµατι- κοὺς οφθαλμούς, για να δουν το πξἔραν απὀ τις αι- σθήσεις Φως του Χριστού. Δεν εἶναι δε τυχαῖο πως η «άσχετος Φωτοχυσία» Φάνηκε ενώ οι επἰ του Ὄρους προσεύχονταν. Μαθαΐνουμε ἔτσι πως η προσευχή εἶναι πρὀξενος εκεΐνης της ανἔκφραστης θὲας και πως µε την προ- σἔγγιση του Θεού, που πε- τυχαϊῖνεται µε την αρετἠ και µε τη νοητή ἔνωση μαζί Του, πλησιάζει και Φανε- ρώνεται και διανέμεται εκεΐνη η λαμπρότητα σ᾿ όλους ὅσους επιποθούν ασταμάτητα το Θεό. Πα- θαΐνουν κι αυτοί «την κα- Λήν αλλοίωσιν». Μπορούν ἔτσι οι άνθρωποι αυτοί να «ορώσι τον Θεόν» και νε διακρίνουν τα μµεγαλεί Του, πράγμα αδύνατο τους πολλούς, αφ. Φυσικά μάτια εἶναι τυς. για το Φως εκείνο. Κατά τη Θε]α Μετα- μόρφωση δεν ἦταν µόνοτο πρὀσωποτου Χριστούπου «ἔλαμψεν ως ο ἡἠλιος». Ακόμα και «Τα /µάτια αυ- τοῦ εγένετο Λλευκἆ ως Το Φως», δεἰχνοντάς µας ἔτσι ποιες εἶναι οι στολξςτης δό- Συνἔεχεια στη σελ. 3 Είχαμε απὀ Το πρω/ ανησυχἠήσει. Ο καπνός έφτασε μµὲἐχρ/ την Κατα- σκἠνωσή µας. 3Ἵνας Οµαδάρχης στἆληκε, γ/α να δει τι συμβαίνει και να µας ενημερώσει. «Σε |ὁ(- ωτικὀκήπομεοπωροφό- ρα ὀξνόρα, ἄστοχα, µ!α Πηλ/κ/ιωµένη γυναίκα άναψε φωτιάἆ,που, λόγω του ανέµου εξαπλώθηκε γρήγορα, αλλά τώρα ἔχει σβηστεί, ἠταν τομήνυμα που ἔφερεο Οµαδάρχης. Πραγματικά, σε Λίγο, Τ- ΠΟΤΕ δεν ἑδινετην εἴδηση για Φωτιά. ΄Ετσι µε Το χραγούό, και Το γέλιο συ- νεχίσαµε Την ὀμορφη ζωή της Κατασκήνωσης μέσα στομεγαλείοτης φύ- σης. «ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ Ο ΘΕΟΣ...»/ ἔε και σεβάστηκε κι ὁ,τιη Ομως το αναπάντε- χο δεν ἀργησενασυμβε[ί. Το µαγευτικὀ περιβάλ- λον,που µας αγκἀάλιαζεκ! έδινε στην ὑπαρξή µας και στην κατασκηνωτικἡ µας ζωή την αρµονία, µα κ αυτή τούτη η Κατασκή- νωσή µας µετο καὐχημά της, ΤΟ /ερόὀ κτίσμα του παλιού Μοναστηριού, η εκκλησιἁἆ του Αγίου ΛΙ- κολάου, πρὀβαλλαν σαν εὔύκολη Λεία στο αδηφἁ- γο μένος Της Φωτιάς. ᾿0,7/ ο χρόνος ὁιαφύλα- αγάπη µας κι η ευλάβειἁ µας περιφρούρησαν και συντήρησαν, τώρα, το βλέπαμε κα! το ζούσαμε Συνἔχεια στη σελ. 3 ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΙΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ Εἶναι αλήθεια ὁτι Οἱ μάρτυρες Της πίστεως κα! Οἱ Μἧρωες της Πατρίδας µας αναδεικνύοντα!, κυρίως, σε χρόνους χαλεποὺς. ᾿Οταν το 3θνος ὁοκιμάζεται, όταν πονεἰ κα! ὁυναστεύε- τα!, τότε εἶναι που Τα μυρ]- πνοα ἆνθη των ηρώων κα! μαρτύρων της Εκκλησίας κα της Πατρίόας αναδί- όουν εντονότερο το ἀρωμά τους. Ο λόγος του Γερού Χρυσοστόμου ͵σχύε! ὅδ/α- χρον/κἀ: «Το χρυσάφ λάμ- πει αφού πρὠτα δοκιμα- σθεῖ µέσα στο χωνευτήρ! της φωτιάς». νας Τέτοιος κὀκκοςχρυσοῦπου ἔλαμφε µέσα στο πυρακτωμένο χωνευτἠρ! της Τουρκικής σκλαβιάς, ἦταν κ! ο Αγιος Κοσμᾶς ο Α/τωλὸς. Γεννημένος σ᾿᾽ ἕνα χωριό της Αιτωλίας, το Λ{ἕ- γα Δἐνόρο, σπὀ γονεὶς ευ- σεβεῖς, ανατράφηκε µε παι- δεία κα! νουθεσία Κυρίου. Το κοσμικὀ ὀνομά του ἦταν Κώνστας. Σεηλικἰα20 χρόὸ- νων ἄρχισε να διδάσκετα/ τα γράμματα απὀ τον /ερο- ὁιάκονο Ανανία και στη συ- νἔχε/ια μετέβη στο σχολείο της Λ{ονἠς Βατοπεδίου στο Αγιο Όρος. ᾿Ομως, μετά την αναχώρηση των ὁασκά- λωντης Σχολἠς κα)Την ερἠ- 24 Αυγούστου µωσή της, ο Κώνστας μµετα- βαΐνει στη Μονἡ Φιλοθέου και εκε[ κείρετα! μοναχός και στη συνξχεία χείροτο- γείται. Για δύο περίπου δεκα- ετ]ες µέσα στην ησυχία του Ἁγίου ᾿ΌΟρουςκα! κάτω απὀ την καθοδήγηση αγίων κα- θηγητὠν της ασκητικής ζωής ο Κοσμάς μελετούσε, σπούὐδαζε, προσευχόταν, εξαγν/ζόταν κα! ετοιµαζὸ- ταν για Τη µεγάλη αποστο- λήτου. Το κάλεσμα του Θε- οὗ βρίσκει τον Κοσμά µε- στωμἐνο (ἦταν τότε«φ χρό- νων) κα) ἔτοιμο γ/α το ὁύ- σκολο αγώνα. Τα μαρτύρια και τα παθήματα των συµ- πατρ/ωτώὠν του κάτω απὀ τη στυγνἠ δουλεία Των Τούὐύρκὠων δεν τον αφἰνουν να ησυχάσει. Αφού παίρνει πρὠτα την ἀδεια του /Πα- τριάρχη Σεραφείμ 8΄ (1757-1761) κα τις ευχὲς της επίσηµης Εκκλησίας, εξέρχετα! γ/α Την πρώτη /ε- ραποστολικἠ περιοδεία του. Μέσα στα 20 χρόνια της |εραποστολικἠς ὁράσης του πραγματοποίησε συνο- λικἁ τέσσερεις περιοδε]ες, Συνέχεια στη σελ. 2 ΣΕΛΙΔΑ 2 1ζΗΠν Τὔµ [Εὔε θοςςοςσο 180 Λόφος Σιὠὼν Την ἄλλη μέρα, οδοι- πορήσαµε προς το λόφο Σιὼν, ὁπου ο Δαυϊό ἵδρυσε για πρὠτη Φορά την πρω- τεύουσα του Ισραηλιτικού βασιλείου και σωζόταν μὲ- χριτους αποστολικούς χρό- νους ο τάφος του. Στο χώρο αυτό ὅηµι- ουργήθηκε η πρώτη ἕἔκ- κλησία, η Εκκλησία της Αγίας Σιών. Σ᾽ αυτό τον ἰδιο χώρο εἶναι ιὄρυμένη η Μονήτης Αγίας Τριάδας µε το σκήνωµα του Αρχιμαν- ὁρίτη Φιλουμένου απὀ την Κύπρο, που δολοφονήθηκε στο Φρέαρ του Ιακώβ το 1979, καθώς και το Γυμνά- σιο του Πατριαρχείου. Προσκυνήσαµε το ὅιατη- ρημὲνο λεϊΐψανο του αοὶδι- µου Φιλουμένου και µνη- σθήκαµε των ημερών των διωγμὼν και του μαρτυρὶ- ου. Ο πατἠρ Φιλούμενος εἶναι, προς το παρὀν, ο τε- λευταίος κρίκος στην αδιά- σπαστη αλυσίδα των πι- στὠν που πρόσφεραν τη ζωή τους υπὲρ πίστεως. Το παράδειγµμάτον εµπνξει και στις μέρες µας. Προβληµα- τιζόµαστε, γιατὶ ακόμα να µην ἔχει ανακηρυχθεῖ σε Αγιο. Το Υπερώο Στη συνεχεια οδηγού- µαστε σε µια γοτθικόµορ- Φη αἴθουσα που εἶναι γνω- στὴ ὡς το Ὑπερὼο του Μυστικούῦ Δείπνου. Εἶναι κτισµένη στη θέση της εκ- κλησίαςτου Μ. Κωνσταντί- νου. Περασε απόὀτις περιπε- τειες του εκλατινισμού και του εκμουσουλμανισμούὺ και απὀ το 1967 εἶναι αρ- χαιολογικὀς χώρος. Η αἷ- θουσα εἶναι ψυχρή κατά πάντα. Εχουμε ανάγκη ν΄ ανοίξουμε την Καινἠ Διαθή- κη και να διαβάσουμε τα γεγονότα που ὁιαδραματί- σθηκαν εδὠ. «Κα εσθιὀν- των αυτὼν λαβών ο /ησούὺς ἁρτον... λάβετε φάγετε' τοῦ- ΤΟ εστι Το σώμα µου, και λαβών το ποτἠρ!ον... τούτο εστι το αἱμό µου» (Μάρκου, δ΄’, 22-24). «Εἶτα βάλλει ὃ νιήή τον ν/πτήρα, και ἠρξέατο νίπτειν τους πὁὸδας των μαθητών κα! εκµάσσειν τω Λεντίω» (ἱωάν., ΙΥ΄, 5). «Οὗσης ουν οψίας, τη ημξ- ρα εκείνη... ἠλθεν ο /ησοὺς και ἕστη εἰς Το μέσον και λἐ- γε! αυτοίς’ ειρήνη υμῖν, και τούτο ειπὠν ἔδειξεν αυτοις τας χεἷρας κα! Την πλευράν αυτού... λάβετε πνεύμα ἁγιον... κα! μεθ ημέρας οκτὼὠ... λἔγει τω Θωμά φξέ- ρε τον δἁκτυλὀν σου ὧδε κα (δε Τας χείρας µου κα! φἐρετην χείρασου κα!βόλε εις Την πλευράν µου, κα! µη γίνου ἁἆπιστος, αλλά πι- στὀς...»(ωάν., κ΄, 19-27). Η παράδοση του µυ- στηρἰου της θεῖας Ευχαρι- στἰας, το µάθηµα της ταπεὶ- νωσης και η διπλἠ αναστά- σιµη εμφάνιση εἶναι γεγονό- τα ανεπαναληπτα και συγ- ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ Συνέχεια απὀ σελ. 1 κηρύττοντας το Ευαγγὲέλιο του Χριστοῦ και φέρνοντας το εγερτήρ!ο σἆλπισμα σ᾿ ὁλη την Ελληνικἡ γη, απο τα Δωδεκάνησα μἐέχρι το Βεράτ/ο κα! την Αυλώνα. Ὡς ἀλλος αλιέας της Γαλιλαίσς, απλός αλλό και! ὀυνατὸός, Ταπε/νὸς αλλά κα! πρωτότυπος, απἑριττος αλ- λά κα! ευθαρσἠς, σαγηνεύε! τα πλήθη µε καταπληκτική επιτυχία. Ναὸς του ἦταν η σκιά ενὸς μεγάλου Σταυρού που ἔστηνε ποντοῦ, ὁπου επρὀκειτο να μιλήσει, κα! ἀμβωνάς του ἠταν ἕνα απλὸ σκαμν/ πὄνω στο οποίο ανέβαινε γ/α το κἠ- ουγμά του. Κάθε αμαρτία κα παρεκτροπἠ, κάθε ατα- ξία κα αδικία ελεγχόταν ὁημόσια απὀ τον π. Κοσμᾶ. Ο/ παρεκτροπέὲς κα! οἱ επ/- ὁιξιομανεῖς σπστἆλες των πλουσίων, Οἱ ὁιαβολὲς των επιτηδείων, η συμμαχία µε- ρικών µετον Τούρκο όυνά- στη, για να «περνούν καλά», η παρανομία κα! η εγκλη- µατικότητα Των ληστοσυµ- μοριών, ὅλα, βρίσκουν τον ἔλεγχο Του Κοσμά. Η εποχἠ μῖσα στην οποία έζησε ο Αγιος Κο- σμάς ο ΑΙτωλὸς ἦταν εποχἠ μεγάλων ὀὁοκιμασιών και θλίψεων. Ο/ άρχοντες της Οθωμανικής ΑυΤοκρατορ/- σς µεανόσιους τρὀπους κα! απάνθρωπα µέσα πίεζαν τους χριστιανούς να σλλα- ξοπιστήσουν. Χωρὶς αιτία συλλάμβαναν, βασάνιζαν και φυλόκιζαν χ)λιάδες Χριστιανούς κα! Τότε µόνο τους ελευθέρωναν, ὀταν αρνούνταν τη Χριστιανική Πίστη τους κα! δήλωναν ὁτι ασπάζονταν την ψεύτικη θρησκεῖα του ΛΜιωάμεθ. Βαρείς κα! δυσβάσταχτο! Φόρο! τσάκιζαν το ηθικὸὀ των Ελλήνων και Τότε µόνο τους χαρίζονταν, όταν αλ- λαξοπ/στούσαν. Να, γ/στ/ίη αγόπηκα/ο πὀθος του Αγίου Κοσμά µοιράζετα! ἡ, καλύτερα, προσφἐἑρετα! ακἑρα!η στην ταυτότητα Ορθοδοξίας - Ελλάδας. Η Ελλάδα ἦταν η πρὠτη πιστἠ θυγατἑἐρα της Ορθοδοξίας. Ορθοδοξία και Ελλάδα ἦταν αχώριστες στην καρδιἁ του Αγἱου. Και, να, ακόµα, γ/ατί Τόσο πολὺ επέμενε, ὦστε τα Ελληνόὸ- πουλαναμαθαἰνουν ναγρά- Φουν κα! να μιλούν τη γνἠ- σια Ελληνική γλὠσσα και ὀχι παραφθαρμἑνη. «Ανοί- ἔστε σχολεία», ἔλεγε, «να σπουδἀάζετε κα σεις, αδελφοί µου, να μανθάᾶ- νετε γράμματα, όσον µπορείτε. Κα αν ὁεν εμἀά- θ6ατε οἱ πατὲρες, να σπουδάζετε τα παιδιά σας να µανθάνουν τα Ελ- λην/κά, διότι και η ἔκ- κλησία µας εἶναι εις την Ελληνικήν... Καλύτερον, αδελφέ µου. να ἔχης Ελ- ληνικὸν σχολείον εις Την χώραν σου παρἆ να ἔχης βρύσες και ποτάμια...». κλονιστικἀ. Αλλά η αἴθουσα αυτή συνδξεται και µε την ΕΚλΟ- γήτου Αποστόλου Ματθία. «Και ἕδωκαν κλήρους αυ- τών, κα! ἔπεσεν ο κλήρος επ/ Λήατθίαν, κα συγκστε- ψηφίσθη µετά των ἔνόεκα αποστόλων» (Πράξεις, α΄, 26). ᾿ἔτσι συμπληρώθηκε η Δωδεκάδα που την ἔσπα- σε η αποστασία του Ιούδα του ἰσκαριώτη. Τελος εδώ «εν τω συµ- πληρούσθα! την ημξραν της πνετηκοστής... εγένετο ἀφνω εκ του ουρανού ἧχος, ὠὦσπερ Φερομένης πνοἠς β/αίας, κα! επλἠήρω- σεν ὁλον τον οἶκον ου ἦσαν καθήµενοι κα! ὠώφθησαν αυτοίς ὁδ/αμεριζόμεναι γλὠσσα ωσε] πυρὸς, εκά- θισέτε εφ ᾽ ἕνα ἕκαστον αυ- τών, κα! επλήσθησαν ἁπαν- τες Πνεύματος Αγίου, και ἠρξαντο λαλεὶν ετέραις γλὠσσαις καθὼς το Πνεὺ- µο εδίδον αυτοῖς αποφθὲγ- γεσθα», (Πρᾶξεις, β΄’, Ἱ1-- 4). Δίπλα στ᾽ ἄλλα ση- µαντικά ο κύκλος ἔκλεισε µε την επιφοίτηση του Αγἱ- ου Πνεύματοςπου στάθηκε η κινητήρια δύναμη της Εκ- κλησίας. Αναστρεφόµαστε µε πλήθος περιηγητὠν, που ο καθενας κάμνει τις ανα- δρομέὲς του, Ταξιδεύουμε στο παρελθόν. Παρακο- λουθούμε και συγκινούμα- στε. Παρακολουθούμε και ὁῥιδασκόμαστε. ΏΠαρακο- λουθούμε και παίρνουμε θάρρος για το δικὀ µας αγώνα. Κλείΐσαµε το προσκύ- νημά µας στο λόφο Σιών µε το υπόγειο µιας λατινικής εκκλησίας που βρίσκεται στα βόρεια του λεγομένου Ὑπερώου του Μυστικού Δείπνου. Εκεί ἦταν το σπίτι του Ευαγγελιστή Ιωάννη κι εκεί ἔκλεισε τα μάτια η Πα- ναγία, μητέρα του Υιούὺ του Θεού και μητέρα όλων των Χριστιανών. εσύ θ4ἱ - ὁ ᾖ Διακόσια ὀξκα νέα Ελλην,- κά σχολεία κτίσθηκαν µετις ενξἔργε/ες του Αγίου και ἆλ- Λα 1100 κατώτερα άρχισαν να λειτουργούν. Τα κοσµή- µατα κα! Τα ανώφελα στο- λίόια των πλουσίων προ- σφἐέροντα! οικειοθελώς στον ᾿Αγ/ο και µε αυτά κα- ταφξἔρνε/ να συγκεντρώσει! ορφανά Ελληνόπουλα, να Τα ντύσει, να Τα θρέψει, να τα μορφώσει. Στ΄ αλήθεια! Ηρωϊκή - αγία - προφητική µορφή ο ΄Αγιος Κοσμάς, /σαπόστο- Λος κα! εθναπὀστολος. ΤΙ κ/ σν οἱ Τούρκο! παρακινού- µενο! κ! απὀ τους φθονε- ρούς εχθρούς του, τους Εβραίους, πέτυχαν δόλια να Τον θονατώσουν μόλις στα 65 χρόνια του! Ο/προφητι- κὲς Δ/δαχὲς του ἦταν σοσπὀ- ρος που ρίΦθηκε στη γη. Κα ἔμελλε να αποδώσει καρποὺς μισό αιώνα αργό- Τερα µε ΤΟ μεγἆλο ζεσηκω- µό του Γένους. /Η Εκκλησία µας γιορτά- ζει τη μνήμη του στις 24 Αυγούστου. ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ 100 Η ΚΥΠΡΟΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΙΑΔΟΧΩΝ ΤΟΥ Μετά το θάνατο του Ευαγόρα, στο θρὀνοτης Σαλαμίνας ανέβηκεο µι- κρὀτερος γιός του ο ΝΙ- κοκλἠς και αυτόν διαδξ- χτηκε ο Ευαγόρας ΙΙ. Στην εποχἠ του η Κύ- προς επαναστάτησε εναντίον των Περσών (351 π.Χ.]). Ο Ευαγόρας Φαΐνεται ὅτι κράτησε Φιλοπερσική στάση και ἔχασε το θρόνο του. Βασιλιάς της Σαλαμίνας γίνεται ο Πνυταγόρας. Ο Πέρσης βασιλιάς ἔστειλε εναντίον της Κύ- πρου στρατό και στόλο. Ολες οι πόλεις υποτά- κτηκαν στον περσικὀ στρατό και ο Πνυταγὸ- ρας παραδόθηκε εθε- λοντικά. ΟΙ δυνάμεις των Κυπρίων και κυρίως τοναυτικὀό, μπήκαν στην υπηρεσία των Περσών. Στα χρόνια τούτα εἷ- χεεμφανιστεὶ απὀτη Βὸ- ρεια Ελλάδα ο λαμπρὀὸς αστξερας του ΜΙ. Άλε- ξάνδρου. Μετά τη μάχη της Ισσού, ὁπου ο Μ. Αλεξάνόροςνίκησετους Πέρσες, αποφἀσισε να προχωρήσει προς τη Φοινίκη. Τότεοι Βασιλιά- δες της Κύπρου συμφώ- νησαν να ταχθούν µετο μέρος του Ελληνα Στρατηγού και µε το ναυτικόὸ τους να βοηθή- σουν τον Αλέξανδρο να πολιορκήσει την Τύρο. Κυπριακός στόλος µε 120 πεντήρεις στά- ληκε απὀ όλες τις Κυ- πριακὲς πόλεις, για να πολεμήσει στο πλευρὀ του Μ. Αλεξάνδρου. Στην πολιορκία ο Αλέ- ξανδρος πολεμά στα δε- ξιἁ μεβασιλιάδεςτης Κύ- πρου ενώ αριστεράἁ ο βασιλιάς της Σαλαμίνας Πνυταγόρας μαζί! µε ἁλ- Συνέχεια απὀ σελ. 1 κλαση και απόδειξη της δυσαρμµονἰας του ανθρώπου σε σχεση µετον εαυτό του. Ο,τι συμβαὶ- νει µέσα στον ἆἁν- θρωπο αυτὀ και τε- λικά εκδηλώνεται ἕξω απὀ αυτὸὀν, στην καθηµερινἠ του ζωή. Και αυτή η δυσλειτουργία του ανθρώπου ως προ- σώπου µε προεκτά- σεις τον ἔξω κόσμο εἶναι πάλι συνἔπεια και αμαρτωλὸς καρπός µιας άλλης δυσαρμονίας' της ἕλλειψης σωστής κοινωνίας ανθρώὠ- που και Θεού. Ετσι εἶναι ανάγκη ο Χριστια- νὸς να τοποθετήσει τον εαυτό του µέσα στην Εκκλησία και να ενταχθεὶ οργα- νικἀ µέσα στο Σώ- μα της, ὦστε οὖτε λους. Πολλοί Κύπριοι μηχανικοί και πολεμ!- στὲς χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευἡ πολι- ορκητικὠν μηχανών. Ὕστερα απὀ σκληρὲς μάχες, επιθέσεις κα! αν- τεπιθξσεις, οι Κύπριοι µπήκαν και κατάλαβαν το λιμάνι της Σιδώνας και ἔτσι εὖκολα συντελξ- στηκε η ἁλωση της πα- νίσχυρης πόλης Τύρου. Η πολιορκία βέβαια δεν ἦταν µια εὔὐκολη υπό- θεση και οι Κύπριοι ἕπα- θαν αρκετῖς καταστρο- Φφὲς. Όμως η πτώση της Τύρου βοήθησε το Μ. Αλέξανδρο να κατακτή- σει τη Συρίἱα. Ο Αλεξαν- ὄρος θέλησε να αντα- µείψει τους Κυπρίους βασιλιάδες. Ελευθἔρωσετην Κύ- προ και τίμησε τους βα- σιλιάδες της. Ο βασιλιάς της Σα- λαμίνας Πνυταγόραςπή- ρε και το βασίλειο της Ταμασού. Γενικότερα ο Αλέξανδρος µε πολλούς τρόπους, ακόµα και όταν ἦταν στην Αἴγυπτο, εξεφραζε την ευγνωμµο- σύνη τουπροςτους Κυ- πρίους. Αλλά και οι Κύπριοι εκτιμούσαν πολύ τον Αλξξανδρο και τον ἔνοιωθαν δικὀ τους και ἕνα μ᾽ αυτούς. Μικρὸ δεῖγμα αναφξρει οΠλού- ταρχος πως ο βασιλιάς του Κιτίου ὁώρησε στο Μ'. Αλέξανδρο «θαυμα- στήν µάχαιραν», καιπου εἶναι σίγουροπωςο Αλέ- «ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥ» σαν ατροφικὀ μέ- λοςνα παρουσιάζε- ται, πολύ δεπερισ- σότερο, και αυτό εἶναι το Φοβερό, να µην αποτελεὶ γι᾿ αυτήν καρκίνωμα. Εποµἔνως, αν ὀόθηκε στην Κατα- σκήνωση το ὄνομα «Κοινωνία», αυτἠ η προσπάθεια µέσα στους νξους ερχὀ- ταν να προβληµα- τίσει για την αναγ- καιοτητα µιας ορθὸ- δοξα εκφρασμἑνης εκκλησιολογικἠς συνεϊΐδησης. Και ο κόπος αυτὸς προσ- λαμβάνει επίκαιρη απαίτηση, γιατὶ αναφἐρεταιστους νεους, που στις κρισιµες µἔρεςπου, προπαντὸς, ζουν, με την όλη ανα- στροφἠ τους απορρίπτουν το σάἁ- πιο κοινωνικὀ κα- τεστημἔνο και ανα- ΚΥΠΡΟΣΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ] ΚΙΗ ΑΓΙΑΝΗΣΟΣ | ξανδρος την ἔφερε στη μάχη των Γαυγαμήλων. Κύπριοι ακολούθη- σαν τον Αλέξανδρο και στην εκστρατεῖα του εναντίον του Δαρείου στα βάθη της Ασίας. Μερικοί μάλιστα διορί- στηκαν σεηγεμονικὲςθὲ- σεις. Αλλά και στην εκ- στρατεία του στις {νδίες εἶχε μαζ! του και Κυπρὶ- ους. Ἔνα ἆλλο σηµαντι- κὀ γεγονὸς που δείχνει τις στενὲς σχξσεις Κύ- πρου και ΜΙ. Αλεξάν- δρου εἶναι ὁτι κόβονται χρυσά νομίσματα κατά το Αλεξανδρινό νοµι- σµατικὀ σύστημα, που Φξρουν την κεφαλή του πάνω, στα βασἰλεια της Σαλαμίνας, του Κιτίου, της Πάφου και της Αµμα- θούντας. ΟΜ. Αλεξανδροςπέ- θανε το 323 π.Χ. τότε άρχισαν στην απέραντη αυτοκρατορία του οι ὅι- αμάχες μεταξύ των στρατηγὠν του για την εξουσία. Ο εμφύλιος αυ- τὸς πόλεμος μµεταφέρ- τηκε και στην Κύπρο. Ο Αντίγονος και ο ΠΤΟΛε- μαῖος ενδιαφξρονται να την κατακτήσουν για τη στρατηγικήτης σηµασία και τα δάση της. Οι Κύ- πριοι βασιλιάδες παίρ- νουντο µέροςτου ενός ἡ του ἀλλου. Τελικά η Κύ- προς μπαίνει στην εξου- σία του Πτολεμαίου. Οι Πτολεμαίοι κυρι- άρχησαν στο Νησί απὀ το 295-58 π.Χ., δηλ. σχεδόν δυόµιση αιώνες, μεχρι που καταλήφθηκε απὀ τους Ρωμµαϊῖους. Επι Πτολεμαίων η «πολιτεία» οργανώθηκε πάνω σε καινούργια συστήµατα. Η Πάφος ἔγινε πια η πρωτεύουσα αντί της Σαλαμίνας. Εμφανίζον- ται νξεοι θεσμοὶ καθαρά ελληνικοί, ὁπωςη βουλἠ και τα «κοινά Κυπρίων». Αναπτύσσεται εξάλλου και σοβαρἠ ελληνική πνευμµατικἡ ζωή. ζητούν, χωρἰςναξξ- ρουνπούθαβρουν, το νξο τρὀπο ζωής, τη νξα Κοινωνία, την Εκκλησία. Και ακριβὼς τρόπος και ὀρόμος για ανεύρεση και βίωση της Κοινω- νίας του Χριστού αποτελεί η ζωήτων Αγίων,που πάντοτε παραμένουν τα µο- ναδικἀ και πραγµα- τικἁ πρὀτυπα της αληθινἠς κοινωνίας του ανθρώπου µε το συνάνθρωπο, τον εαυτό του και το Θεό. Οι ”Αγιοι λοι- πὸν, ωςζωντανά μὲ- λη της Κοινωνίας του Χριστοῦ εἶναι η απάντηση στο δρά- μα της Κοινωνίας μας, αλλά και η βα- θύτερη απαίτηση των νξων, ιδιαϊτε- ρα, της εποχἠς µας. Η ΣΥΝΤΑΞΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ «ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ Ο ΘΕ0ΟΣ...»! Συνέχεια απὀ σελ. Ί φψηλαφητά, θα γινόταν παρανἆάλωμα του πυρὀς, στάχτη κ αποκαϊίδια. Κ/ ο) κατασκηνωτέἑς Σχεδὀν ὁιακόσια τόσα άτοµα Που µε περισσή εμπιστοσύνη παραδὀθη- καν απόὀτους ὁικούςτους στα χέρια µας, στα χέρια της Εκκλησίας ουσιαστ- κά, πὠς και ποὺ θατους προστατεύαµε, Γιατ], µα- ζἱ µε ΤΟ Γερό του χώρου που µας φ/λοξενούσε κα απειλείτο, σµιηόταν και των παιδιὼν τοὔτων η ζωή και ἆρα η απειλἠ. , ΄Ετσι τη µεσημβρινἡή σναπαυση, που αὀόιόκο- πα Τη γαληνεύει του πα- ρακείμενου αστείρευτου ποταμού η ροἡ, ἠρθενα διακόψει η φωνή: «Εγερ- τήρ!ο! ᾿Ολο! αμἔσως στο γήπεδο των αθλοπαιόι- ών». Μανησυχίακιη αγω- νία µεταδιδόταν απὀ το Ίνα πρὀσωπο στ᾽ ἆλλο, κ ανανεωνόταν κλιµακω- τά στ᾽ αντίκρυσµα του μαύρου καπνού κα στην παράξενη οσµἠ του, π᾿ ανατριχ/ιαστικἁ, σαν προ- πομπός, µας επισκεπτὀ- ταν σ᾿ ατέἔλειωτα σύννε- Φα. Κα κανενός, µα κα- νενὀς, κα! του µικρότε- ρου, δεν του ζἔφευγε η επικείμενη συμφορά, που Λίγο ΠΙΟ κάτω απὀ µας σωρευμένη ἔσπευδε, χωρίςνααψηφάτο οτιδἠ- ποτε,ν᾽ αποτελειώσεικὀ- πους, ελπίδες, σεβάσμα- τα, πανώρ/ες ομορφιές. Ο/ µεγαλύτερο ὀνοι- ξαν υδροσωλήνες, γ/ανα περιβρἐξουν θάμνους κα ὀέἐένόρα, ἆλλο, πήραν πτυοσκάπανα, κ ο, ἆλ- ΛΟΙ... µε σφιγµένη την καρδ/ἁ κα κρατηµένη την αναπνοή εγκαταλεϊ- παµε µε κρυφἠ αλλά ἐκ- όηλη εντροπἠὴ τον τόπο µας, τον ποθητόὀ µας τόὸ- πο. ᾿Αραγε θα τον ἔανα- βλέπαμε, ὅπως τον αφή- ναµε Αρκετή ώρα περιμέ- ναµε σε απομακρυσμένο κα ασφαλ/σμένο απὀ τη Φωτιά τόπο, µέχρ/ιπουη νύχτα ήρθε, για να προ- σθὲσε! στην οδύνη µας, µε το μαύρο χρώμα της πιότερη οὀύνη. Καταμηνύματαπου µας στέλλονταν στοχώρο της αναμονής µας Το ἕνα ἦταν φοβερότερο απὀ τ᾽ ἀλλο. «ή Κατασκήνωση ζώνετα απὀ φωτιά». «Τα κυπαρίσσια στο γήπεδο καίοντα!». «Ο ξενώνας παραδόθηκε στις Φφλό- γες». «ή Φωτιά πετά στα όψη» Δυό εκρήξεις που ακούστηκαν ἠρθαν να µας ταρόξουν ακόμη Ο Αγιος Νικόλαος, ΤΟ |ερό της Κατασκήνωσης µας καἌ- χηµα που στάθηκε αιτία της σωτηρίας του καγασκηνωτ!- κοῦὺ µας χώρου. βαθύτερα. Κ ο μαύρος καπνὀςπ᾽ αναόυότανκιο πάταγοςπου τ᾽ αχόρταγο θεριό, η φωτιά, προκα- λοῦσε στο πἐρασμἁ της, δεν ἄφηνε καμιά, κατά το ανθρώπινο, αμφιβολία γ/αΤῃ συμφορά... Όμως, αν τα στοι- Χεία Της φύσης, ο ὀυνα- τὸς ὄνεμοςκιη φωτιά, εἷ- να! ανήμερα, κ! αν ο) αν- θρώπινες δυνάμεις και τα μέσα εἶναι περιορ/σμὲἑνα, πάνω και πἐρα απ᾿ αυτά, γ!᾽ αυτούς που ἐναποθξέ- τουν την αδυναμία τους στη ὀυναμικὴ διάσταση της πίστης, υπάρχει η θεἰα παντοδυναµία και των αγίων της Εκκλησίας µας η µεσιτεία. Ο ”Αγιος Νικόλαος, ο προστάτης του πανὰἁρ- χαου ναού, ο «Ιδιοκτή- της» Της Κατασκήνωσης, η καταφυγἠ µας στις /έ- ρὲς της Κατασκἠνωσής µας ὧρες, ανέμενε στην πιο κρίσιμη Της απειλής στιγµή. Η πυρκαγιά ἔζωσε γα καλά την Κατασκή- νωση. Ο αξέρας, σπρώ- χνοντας κα! συντροφεὺύ- ονταςτις Φλόγες, που στο αντ/κρυνὀ βουνό εἶχαν ανοίξει πολύμετωπο αγώνα, στράφηκε τώρα προς το µέρος Της εκκλη- σίας. 4 καυτερή ανάσα της φωτιάς ἔσκιαζε κ ἔχασκε στα κεφἀλιαμερι- κὠν απὀ τα στελέχη της Κατασκήνωσης, που δεν εννοούσαν να εγκατα- Λλείψουν τον /στορημὲένο ναό στον ανελέητο εχθρὀ. Η πἀλη ἦταν ὁνι- ση. ΚΙ η υπόθεση της υπεράσπισης χαμένη. Εκείνη ακριβώς την ώρα, όπου ἀνθρωπο και αν- θρώπινα µέσα ἦταν αδύ- νατο να ανακόψουν τη Φωτιά, συνέβηκε ὁ,τ απὀ τα βάθη της καρδιάς ως σχυρή ὀξηση ανέβαινε προς Τον ουρανό. Δεν μπορούσε, δεν ἦταν ὁυ- νατὸ μπροστά στα µάτια µας να καιόταν ο πανὰρ- χαιος, ο χιλιόχρονος να- ὁς. Τιμµάτα, στ᾽ ὄνομα Ισχυρού προστάτη. Γενι- ἐς οσίων τίμησαν τον ᾿Αγ/ο κα αφιέρωσαν τη ζωή τους στη Λατρείατου Θεού. ΚΙ η κἆθε πέτρα 7ου καιτοκἀθευλικότου εἶναι ποτισμµένο µε τις προσευχές κα! τα ὁδἁ- κρυα. Καιτώρασεμαςπὀό- σες μυστικὲς κα! φανερὲς Λατρευτικἐς προσευχές, κυρίως νεανικὠὦν υπάρ- ξεων, δεν ἔχει να µαρτυ- ρήσει Τη στιγμἡ Λοιπόν εκείνη, τη δύσκολη και οδυνηρή, Λες κα ζωντά- νεψαν ο! παρατάξεις των οσίων, Λες κα παρατά- χθηκαν ο) προσευχές επώνυμων κα! ανὠνυ- µων εραστών του ερού τούτου χώρου, Το ανἠ- µερο θηρῖο, ἔχασετη δύ- ναµη του, απὠλεσε την ἐπαρσή του. Και υποτά- χθηκεσεμιαν λλη, υπε- ρανθρώπινη προσταγή. Ο δυνατός αέρας µε- μ/άς σταμάτησε. Ο! υπε- ροπτικὲς φλόγες καταλἁ- γ!(ασαν κα! ἕνας ὀλλος άνεμος, απὀ την αντίθετη πλευρά άρχισε να φυσά. Το θαύμα γ!ατους λίγους που το έζησαν ἦταν συγ- κλονιστικὀ. Η συγκίνηση ἦταν ακράτητη. ο ᾿Αγιος δεν επέτρεψε Τη συµφο- ρά, ο τόπος του εἶναι /ε- ρόὸς κα! απαραβίἰαστος, Το πνεύμα του Θεού εξακο- Λλουθε[ί να αναπαύεται! στο χώρο τούτο κα! επευλογε/το ἔργοπουη Εκκλησία ανάμεσα στους νέους επιτελεί. ᾿Οσο! τώρα βλέπουν ΤΟ καμένο δάσος κι σοι ἐεπισκέπτοντα! τον κατα- σκηνωτικὀ χώρο, μένουν εκστατικο(. Η φωτιά δεν µπὀρεσε να αγγίζει κανέ- να απὀ τα κτίρια της Κα- τασκήνωσης, παρόλο που μερικά για ὦρες τα ἐζωνεκυρ/ολεκτικάμετις Φλόγες της. Κα για την εκκλησία, Φαίνεται! κα- θαρἀ τώρα ὅτι οἱ φλόγες της φωτιάς ανακόπηκαν ακριβώς στα παρακείµε- να του ναού πεύκα, στη θέση ενὀς Σταυρού, ὁπου τις βραδυνές ὠρες µε δέος και κατάνυξη νἐο! των κατασκηνώσεων αναφέροντα! γονατιστο/ στον επουρἀνιο Θεὀ. Βἐέβαιατοκαμµένο δάἁ- σος στην απέναντι της Κατασκήνωσης πλευρά, ὁπου στ᾽ αντἰκρυσμάτου σου χἁρ/ζετη γαλήνη και την ηρεμία της Φύσης, αποτελεί µια τραγική πραγματικότητα. Όμως στην καρδιἀ µας, πέρα απὀ τη θλίψη τούτη, βα- θύτερα ριζώθηκεη εµπι- στοσύνη στο Θεό κα! βε- βαιώθηκε κατά τρόπο µοναδικὀ ὁτι ο «Θεὸς θαυμαστός ἐστιν εν τοις αγίοις αυτού»! Φ/ΟΛΤΟΡ ΜΙΧΑΗΛΟΒΙΤΣ ΝΤΟΣΤΟΓΕΦΣΚ/ 10ο Σπουδὴἠ στο ἔργο του Φθάσαμε στο τε- λευταίο µας σημείωμα, που σχετίζεται µε το ἔρ- Υο και την προσωπικὀ- τητατου Ντοστογιέφσκι και, προκειµένου να ολοκληρώσουμετη σει- ρά των άρθρων µας αυ- τών, κρίνουµε σκόπιμο ναπαραθέσουµε αυτού- σια ἕνα μερος απὀ το κεφάλαιο του βιβλίου «Αδελφοί Καραμαζώφ», που επιγράφεται «Ο Μὲε- γας ἱεροεξεταστής». Μερικά διευκρινι- στικἁ σχόλιαθα ευκολύ- νουν τον αναγνώστη να παρακολουθήσει το κεὶ- μενο., Τα δυὀ αδέλφια, ο ἰβάν και ο Αλιόσα, συ- ναντώνται μαζι, και µε την ευκαιρία τούτη αρ- Χίζουν να συνομιλούν πάνω σε διάφορα θἐµα- τα. Σεµια στιγµή ο ἰβάν, τύπος που χαρακτηρϊίζε- ται απὀ συχνὲς συναι- σθηματικὲς εξάρσεις, προτείνει στον Αλιόσα να ακούσει µια δική του σύνθεση, ἕνα ποίημα, όπως ο ἴδιος το χαρα- κτηρίζει. Και χωρίς πολ- λὲς προηγούμενες ὅια- τυπώσεις εξυφαίνει µια Φανταστικἡ ιστορία, που διαδραματίζεται στα χρόνια της φοβερής ἱερῆὴς Εξετασης στην Ισπανία. Στη σὐνθεσὴ του αυτή ο ἰβάν ζωγρα- Φίζει ἔξοχα την ατμὀ- σφαιρα που επικρατοὺ- σεσε κείνους τους και- ρούς, ενώ παράλληλα µε αξεπἔραστη λογοτεχνι- κἠ µαστοριάἁ παρουσιά- ζει τον ἴδιο το Χριστό στη γη, συγκεκριμένα στην Ισπανία. Μετά απὀ κάποιο θαύμα που επι- τελεῖ, το πλήθος τον αναγνωρίζει και τον προσκυνά. ΄ὍΌµωςσανο Μέγας ἱεροεξεταστής αντιλαμβάνεται το θό- ρυβο που προκαλείται, δίνει εντολἠ και ο Κύρι- ος ρἶπτεται στις Φυλα- κἐς. Το βράδυ τον επι- σκέπτεται. Από το σημείο αυτό ο Ιβάν τοποθετεἰ στο στόμα του γέρο- Καρδινάλιου, που ασκούσετο ἔργοτου[ε- ροεξεταστή, ἔξοχα νοή- µατα. Σχεδόν κάθε πρὀ- ταση του λὀγου του δια- νοίγει ευρύτερους ορί- ζοντες, που αφορούν το άτομο, την κοινωνῖα, την οικονοµικἠ οργά- νωση, την Εκκλησία. Οι παρατηρήσεις του ἱερο- εξεταστἠ ἔχουν ἕνα βά- θος και µια προοπτική, που πραγματικά εντυ- πωσιάζουν τον αναγνώ- στη. ᾿Ίσως στην παγκὀ- σµια λογοτεχνία, τα κεί- µενα αυτά να εἶναι µο- ναδικἁ στο εἶδος τους. Το απόσπασμα που θα παραθἔσουµε εδώ αναμφίβολα, δεν χρειά- ζεται σχόλια. Απλώς, γενικεύοντας, σημειώ- νουµεπως σ᾿ αυτό γίνε- ται λόγος για το μεγάλο και πάντοτε επίκαιρο κεφάλαιο της ανθρώπι- νης ελευθερίας. Σε µια ακατάσχετη πορεἰα του λόγου του ο Μέγας |ε- ροεξεταστἠς παρανγέλ- νει µε το αυστηρὀὸ και απρὀσιτο ύφος του στο Χριστό, πως θάταν καλύ- τερα, αν ἔδινε «ψωμιά» και άφθονα άλλα υλικά αγαθά στον άνθρωπο, κι αςτου ᾿παιρνετην ελευ- θερία του. Η όλη επιχει- ρημµατολογία του γερο- Καρδινάλιου «οικοδο- μεί» ἕνα σύστημα κοινω- γικής ζωής, ὀπουτοπαν εἶναι η ὕλη και ο σκοπὸς η ἄνετη εγκαταβίωση των ανθρώπων πάνω στη γη. Και, σαν σε συμπέ- ρασμα, ο [βάν καταλἠ- χει: «Ποιός ξέρει ᾿ἴσως αυτὸς οκαταραμένος γέ- ρος, που αγαπάει τόσο επίµονα και µετόσο δικὀ τουτρόποτην ανθρωπὀ- τητα, να υπάρχει και τώ- ρα µετη µορφἡ ολόκλη- ρης ομάδας παρόμοιων γερόντων». Να ὅμως και το κεῖί- μενο: »,,. Ενώ, βλέπεις αυτὲς τις πέτρες µέσα σ᾿ αυτή τη γυμνή καιπυραχτωμἑνη ἔρημο, Λετά- τρεφξ Τες σε ἄρτους κι η αν- θρωπότητα θα τρέξει πίσω Σου σαν αγέλη, γεµότη ευγνωμοσύ- νη κα! υπακοή, αν κα! πάντα θα τρέμει απὀ Φόβο μήπως απο- τραβήξεις το χξρ/ Σου κα πά- ψεις πια να τους ὀΐνει τους ἄρ- τους Σου». Όμως Εσὺ δεν θὲ- λησες να στερήσεις απ᾿ τον ὀνθρωπο την ελευθερία και απὀρριψες την προσφορά γιατ σκέφτηκες: Τ/ ελευθερία θόνα! αυτή ὅταν η υπακοή θα εξαγο- ραστεί µε ψωμιά ΓΠρόβαλλες την αντίρρηση πως ο ἄνθρω- πος«ουκ επ᾽ ἅρτω µόνον ζήσε- ΤΙ», µα Το ξέρεις τάχα πως εν ονόματι αυτού του διουτου γή- ἵνου ἆρτου θα ξεσηκωθε]εναν- τ]ον Σου ΤΟ πνεύμα Της γης, θα Σε πολεμήσει κα) θα Σε ν/κήσει κα ὁλοι θα Το ακολουθήσουν αναφωνώντας: «ΓΠοιός μοιάζει µ᾽ αυτότο θηρίοπουµας ἔόω- σετῃ φωτιά του ουρανοῦ!». Το ξέρεις πως θα περάσουν αιώ- νες και η ανθρωπὀτητα θα ὅδια- ΣΕΛΙΔΑ 3 κηρύξε/µετο στόματης σοφίας της και Της επιστήμης πως ἐγ- κληµα δεν υπάρχει! και, συνε- πώς, δεν υπάρχει κα! αμαρτία καπως υπάρχουν μονάχα πει- νασμἑνο,. «Χὁρτασέτους και τὀ- Τε μονάχα να τους ζητάς αρε- Τή/». Να, Τ/Θα γράψουν στο λά- βαρο που θα σηκώσουν εναν- τον Σου κα! που θα γκρεμίσε/ τοναὀ Σου. Στη θἔση τουναού Σου θα υψωθεί νξο οικοδόμη- μα, Θα αναγερθε ἕνας και- νούργ/ος κα! τρομερὸς πύργος της Βαβέλ και, µ᾿ ὅλο που κι αυτός δεν θα Τελειώσει, ὅπως και ο προηγούμενος, ωστόσο, παρ᾽ ὁλ᾽ αυτά, θα μπορούσες να τον αποφύγεις αυτόν το νέο πύργο κα!να συντομέψεις κατά χίλια χρόνια Τα βάσανα των ανθρώπων, γιατ] σε µας θα προστρξέξουν πάλι, αφού κα- αβασανιστούν χίλια χρόνια µε τον πύργο τους! Θάρθουν να µας αναζητήσουν στα ἔγκατα Τῃς γης, µέσα στις κατακόµβες, όπου θα κρυβόµαστε (γιατί και τότεθἀμαστεπἁλι καταδιωγμέ- νοι κα! βασαν/σµένοι) θα µας βρουν κα!θαμαςβροντοφωνά- ἔουν: «Δώστε µας να φάμε, γ/- στ κεἰίνοι που µας υποσχξἔθη- καν τη Φωτιά τ᾽ ουρανού, δεν µας Τη ὁώσανε». Και τότε µεις 6) αποτελειώσουμµε το χτίσιμο του πύργου τους, γ/ατί θα τον χτίσε/ μονάχα εκεῖνος που θα τους δώσει να φάνε. Κα θα τους χορτάσουµμε μονᾶχα εμείς εν ονὁματ]Σου κα! πάλιν εν ονό- µατ]Σουθα ψευστούμε. Ὁ, πο- Τέ, ποτέ δεθα χορτάσουνχωρἰς εμάς! Καμιά μάθηση ὅεν θα τους ὁὦώσει ψωμί, όσο θα µε[- νουν ελεύθερο!, µα στα Τελευ- ταΐα θάρθρουν να καταθέσουν την ελευθερία Τους στα πὀδα µας κα! θα µας πουν: «Καλύτε- ρα εξαντραποδίστε µας, µα δώστε µας να φάμε». Συνέχεια απὀ σελ. 1 ξας που θα Φορέσουν κατά το μέλλοντα αιώνα ὁσοι προσεγγίζουν το Θεό και ποια εἶναι τα ενδύματα της αναµαρτησίας, τα οποία όταν απέβαλεν ο Αδάμ µε την παράβαση Φαινόταν γυμνὸς και ντρεπόταν. Τούτο το υπεραισθητὀὸ Φως, το χαρακτηριστικὀ της προσδοκούµενης ὀγδοης ημέρας, προσδοκά και κάθε Χριστιανός. Ξέ- ροντας πως «Ο/ ὀί[καιοι λάμψουσιν ως ο ἦλιος εν τη βασιλεία του Πατρός αυτών», δεν σταματούμε καμμιά Φορά να παρακα- λούμε: «Και ἕστω η λαµ- πρὀτης Κυρίουτου Θεού ημών εφ᾽ ημᾶς». Η ανάβαση στο «όρος των αρετών», προὐπόθε- σηγιατη θεία ἔλλαμψη, δεν εἶναι Φυσικά εὔὐκολη υπὸ- θεση. Εἶναι ανάγκη να «ὁ/- ακόψωμµεν το νέφος του γεώδους σαρκίου», µε ὀλεςτιςθυσίεςπου συνεπά- γεται αυτή η προσπάθεια. Όσοι ὅμως φτάσουν σ᾿ αυτὀ το ύψος και καταυγα- στούν στη διάνοια απὀ την ανεΐπωτη εκεΐνη θέα, κυρι- ᾿εὔονται απὀ μεγαλύτερο πὀ- 16ο και καταλαμβάνονται :απὸ θείο ἔρωτα, προχω- ᾿ρώντας πάντα προς τα εµ- πρός, όλα τα άλλα «σκύ- βαλα ηγούμενοι εἶναρ. «Εν τω Φανέντι φωτ] Σου» Δεν θέλουν πια να αποχω- ρισθούν απὀ εκείνο το φως, κι ὁπως τον Πέτρον οµολο- γοῦύν «καλόν εστιν ηµός ὧδε εἶναι». Γι αυτὸ και επιθυμούν «αναλύσα κα συν Χρ/ιστὠ εἶναι, εκεὶ που δεν υπάρχει πια ανάγ- κη για χειροποίητες σκηνές, όπως εκεῖνες που ζητούσε μέσα σ᾿ εκεϊνη τη Φωτοχυ- σία ο Πέτρος, «µη ειδώς ὁ ελάλει». Η Μεταμόρφωση έγινε λίγο καιρό πριν απὀ το πάἁ- θος του Χριστού κι η σύν- δεση των δυο γεγονότων εἶναι άμεση. Εκεῖνο που «συλλαλούν» ο Μωῦὺύσής και ο Ηλίας µε τον «εν ὁό- ξη» Χριστόν, δεν εἶναι ἆλλο απὀ τον ερχόμενο σταυρικὀ Του θάνατο, την «ἐξοδον αυτού ην ἔμελλεπληρών εν Γερουσαλὴμ». Αλλά κι απὀ την ἆλλη πάνω στο Γολγοθά θα πρέπει να δια- κρίνουµε τον Κύριο του ἀκτιστου φωτός.(«Τον Κὐ- ρ/ον της δόξης εσταύρω- σαν»). Δόξα και πάθος εἶναι πλευρἒς του ενὸς αδιαίρε- του μυστηρίἰίου. Μα και στη ζωή του Χριστιανού τα ὅὁυο αυτά πηγαΐνουν μαζι. Σε κάθε μας βήμα Θαβώρ και Γολ- γοθάς ανταμὠνουν. Θα αν- τἔχουµε το Γολγοθά προ- σβλέποντας στο Θαβώρ, «εν τω «Φανέντ! φωτ] Του...».